“Het gezelligste en leukste blues festival in de buurt, en niet duur!!...”

Na het festival verbod in het voorbije jaar a.g.v. de covid-pandemie, konden dit jaar -rekening houdend met de door corona opgelegde maatregelen- in DIEPENBEEK op 2 en 3 juli de poorten open voor de 17de editie van het HOOKROCK BLEUS & ROOTS FESTIVAL. Deze gingen niet door IN, maar buiten NAAST de kerk op de netjes ingerichte weide aan het Ontmoetingscentrum Rooierheide. De formule van 2 festivaldagen bleef, maar aan de programmatie werd hard gewerkt om de juiste bands te vinden en om alles tijdig rond te krijgen. Op VRIJDAG stonden er 4 bands op de affiche: STEF PAGLIA TRIO - THE DIBS - WALTER BROES & THE MERCENARIES - BILL & THE BURNERS.

Het Ivan Jacobs-team slaagde door hun inventiviteit en gedrevenheid erin om opnieuw “het gezelligste en leukste festival in de buurt én niet duur” te organiseren, met beschikbare bands, voor de blues en roots liefhebbers die na maanden niets, snakten naar “normaal”.

Rond 18 uur kondigde de spreker van dienst met een brede glimlach de eerste band aan, het STEF PAGLIA TRIO, waarvan de frontman al drukke dagen achter de rug had en na optredens met Kaz Hawkins (Le Blues au Tour du Zinc 2021 - Beauvais), even uit Frankrijk moest komen voor zijn talrijke fans.

Stef was twaalf (zo vertelt hij op zijn Facebook info) als “hij voor het eerst een gitaar greep, nadat hij de blues collectie van zijn vader had gehoord”. Het is daarna het gekende verhaal van iemand die alleen gitaar leerde spelen, terwijl hij naar blues albums luisterde. Stef’s leven veranderde sterk toen in 2014 zijn vader stierf en hij in het “echte” leven gegooid werd. Stef was wist dat hij muzikant wou worden en volgde een opleiding bij het PXL Music in Hasselt om meer over muziek te leren en om de nodige ervaring te kunnen opdoen. In 2018 studeerde Stef af aan het PXL als muzikant.

Stef Paglia’s belangrijkste project is ondertussen gitarist zijn van de BluesBones, de band rond zanger/frontman Nico De Cock (Big D Bookings), Koen Mertens (drums), Edwin Risbourg (Hammond) en Geert Boeckx (bas). In deze originele Belgische blues/rockband begon Stef in 2012. De BluesBones hebben, met 3 studio en 3 live albums, optredens in Europa (o.a. Blues Peer, Swing Wespelaar, Breda Jazz, Ribs & Blues…) én, een tweede plaats tijdens de EBC 2017 in Hell, al wat muziekgeschiedenis geschreven. Stef heeft het podium mogen delen met toppers als Laurence Jones, The Nimmo Brothers, Eric Steckel en Danny Bryant. In 2016 vroeg Sean Webster hem in zijn band.

Maar de tijd was rijp, zo redeneerde Stef, om de te verwachten eerste stappen, in een solocarrière te zetten. Hij richtte hiervoor het Stef Paglia Trio op. Zijn maten zijn bassist Geert Schurmans (The Scabs, Cosmo's Foger-T) en de Canadese drummer Joel Purkess (Mason Rack band, Sean Webster) die sinds een tweetal jaren vervangen is door Sven Bloemen. In 2018 trokken ze naar de Superfly Studio’s (in Nottinghamshire, UK), om zijn eerste album op te nemen. Stef strikte de Engelse producer Wayne Proctor (King King, Ben Poole...) om hem te helpen bij de opnames van het bijna uitsluitend eigen materiaal (geschreven door Stef en zijn vriendin Iris Teunissen) en, om zijn debuutalbum ‘Never Forget’ (2019) te helpen verwezenlijken.

LIVE: Het Stef Paglia Trio had er duidelijk zin in, als ze voor een al aardig bezette en met zon overgoten wei, het festival openden. Dat deden ze met een portie stevige en gedegen, soms funky blues rock, waarbij na de opwarmers als o.a. “I Got It Made” vooral nummers van hun debuutalbum ‘Never Forget’ op de setlist stonden. ”Take Me Away” en zeker de Jimi Hendrix’ cover ”Freedom” hielden de aanwezigen aan de tafeltjes, in hun greep. Maar tussendoor is ”Warmth Instead of Cold” een uitgesponnen ballade, die de kwaliteiten van Iris en Stef als songwriters samenvatte, waarbij persoonlijke gebeurtenissen zeker een belangrijke rol spelen. Als Stef over zijn overleden vader begint, reageren de aanwezigen met een spontaan applaus. ”Mystery Heaven” dat dan volgt, is een rustig intermezzo met veel slide gitaar, waarin je de emoties voelt als de herinneringen voorbijdrijven. Heel knap! De deuren gaan dan weer wijd open voor “Crush on You” en “Them Changes”, waarmee het Stef Paglia Trio de reguliere set afsluit. Er volgt nog “Green Light Girl” als extra nummer, waarna een warm applaus volgt en de podiumwissel volgt.

Line-up: Stef Paglia: zang, gitaar - Geert Schurmans: bas - Sven Bloemen: drums / Setlist: Cissy Strut – I Got It Made – Blue Eyes – Take Me Away* – Warmth Instead of Cold* – Freedom* – Watch Out* – Dirty Woman* – Crush on You* – Mystery Heaven* – Them Changes – encore – Green Light Girl (Never Forget*)

De tweede band was THE DIBS. The Dibs is een R&B band die ook wat soul en r’n’r lusten, gevormd rond frontman Peter Jacobs met ervaren Belgische en Nederlandse muzikanten. Get ready for some soulful Blues!

The Gomez Brothers Franky & Mo wilden na eerdere gezamenlijke bands als The Harmony Two Tones en The Big Four weer eens samen de podia op. Franky op drums uiteraard, Mo ritme gitaar. Gitarist “extraordinaire” Stanley Patty (The Buzztones, Black Cat Biscuit) én de meest soulvolle zanger die België kent, Peter Jacobs (The Nightcrawlers, Tollos) vervoegden hen. Met de nieuwe bassist Bird Stevens (The Big Four, Rusty Roots) is de band ondertussen volledig. Wie deze muzikanten al eerder aan het werk zag in andere bands weet dat het aan ervaring, vakmanschap en kwaliteit niet zal ontbreken.

Het repertoire van The Dibs bestaat uit sterke dynamiek volle songs in het blues/soul en roots genre, gedreven door een soulvolle stem, opzwepende bluesy gitaarklanken, gefundeerd op een, zwoele, soepele en groovende ritmesectie!

LIVE: The Dibs, stevig geleid door een uitstekend zingende frontman Peter Jacobs en gitarist Stanley Patty, maken er een aangename set van waarbij vooral de met soul doordrenkte nummers als “(Addicted to) No Soul” en “You Got Me Where You Want Me” heel aanstekelig werkten. Met “You Belong to Me” van Tyler James Williams -een nummer dat te horen is op het Disney Channel Movie- gaan we naar het einde van de set toe. Met het herkenbare “That’s What Love Will Make You Do” en na de “encore” “I Like It Like That” sluiten The Dibs hun set af. Enkele duivelse fans verdwijnen na de laatste noten stillekens richting groot scherm, met de kennis dat Spanje de eerste halve finale ploeg is…

Line-up: Peter Jacobs: zang - Stanley Patty: gitaar - Mo Gomez: ritme gitaar - Bird Stevens: bas - Franky Gomez: drums / Setlist: (Addicted to) No Sleep – Take My Love – You Don’t Love Me – You Got Me Where You Want Me – Pouring Water on a Drowning Man – Anything – Little Mixed Up – You Belong to Me – Last Chance (for Romance) – Bite the Dust – Feel So Bad – That’s What Love Will Make You Do – encore – I Like It Like That

Nog meer bekend en sympathiek volk vult als derde band rond 21u het podium vult: WALTER BROES & THE MERCENARIES. Walter Broes, is al lang geen onbekende meer in de internationale rootsmuziekscene. Hij was vroeger de frontman van de The Seatsniffers; Anno 20212: zestien jaar, zeven albums en royaal meer dan duizend shows waard, in heel Europa en daarbuiten.

Walter Broes is de loop der jaren muzikaal volwassener geworden en is momenteel de zanger, gitarist en songwriter van The Mercenaries. Clark Kenis (Moonshine Reunion) speelt bas, doet de backings en af ​​en toe de leadzang. Veteraan Lieven Declercq (The Internationals) bewaakt strak het ritme.

Eind 2016 verscheen nieuw werk van Broes ‘Movin' Up’, een lp/cd die Broes’ unieke kijk op de jaren '50 R’n’R, R&B, Country, Blues en Americana laat horen: de drive van de Cramps, de sfeer van de grensstad van Los Lobos, de blues van Louis Jordan en de twang van Dwight Yoakam. In 2019 verscheen op het Spaanse label Sleazy Records het vinyl 45 “When the Ship Goes Down”.

LIVE: Walter Broes en The Mercenaries doen al vanaf de opener “Big Sexy” wat van hen verwacht werd: de aanwezigen laten proeven van “een energieke show, variërend van rockin' R&B tot stotterende rockabilly, met virtuoze gitaar en dubbele zang, met tussendoor al eens een vreemde excursie naar een humeurige mambo of een wilde Bo Diddley rave-up…”. Hierbij was het vooral putten uit hun album ‘Moving Up’, dat in 2016 als een raket de lucht in schoot. Na de titelsong, die niet alleen de vetkuiven kan plezieren volgden er nog meer geweldig rockende parels als het onvoorspelbare, wat duistere “No More”, het op Lieven Declerq’s lijf geschreven rammende “I Got My Own Kick Going”, het met wat mambo gedrapeerde meerstemmige “Man Child” en het uit een Western gevluchte slidy “Sideshow”, waarmee volgens ene Franky als extra attractie vaak de voetbal bedoeld wordt. Dat het publiek er duidelijk zin liet het ook blijken door (de meesten met masker) naar voren te schuiven en de been en armspieren al dan niet gecontroleerd te laten vieren. Met “Come on Down”, het door Broes’ gitaar erg aanstekelige “You & Me” en “Closed” sluit Broes -zoals ook onze eigene Rode Duivels- de reguliere set af. Wij hebben daarna even geen oor voor de “encores”, want het leven is niet altijd wat je ervan verwacht…

Line-up: Walter Broes: zang, gitaar - Clark Kenis: bas, zang, b-vocs - Lieven Declercq: drums - Setlist: Big Sexy – Messing with My Breath – Movin’ Up* - Security – Gone Ridin’ – No More* – I Got My Own Kick Going* – When the Ship Goes Down – Man Child* – Sideshow* – Nice & Neat – Come on Down* - You & Me* – Closed* – encore – Smoker… - *Moving Up

De vrijdagavond werd afgesloten met BILL & THE BURNERS. Bill & The Burners zijn ook geen echte onbekenden. Zelden kruisten de wegen van vier ervaren blues muzikanten -ze waren de laatste jaren actief in bands als Slow Burners en Howlin’ Bill- onder zo’n positief gesternte. En deze keer hebben ze een missie.

Howlin’ Bill is de band van Antwerpenaar Wim De Vos, frontman, zanger en mondharmonicaspeler “Howlin’” Bill. De band debuteerde in 2003 met ‘Cool It’. Hierna volgen ‘Strike’ (2006) en in 2009, opgenomen in een uitverkochte AB, een live album. Ze stonden in Peer al drie keren op de affiche van het BRBF, het grootse blues festival van België. “Howlin’ Bill” was in 2011 in Berlijn de winnaar van de 1st EBC. Om hun 15de verjaardag te vieren, werd in 2014 een vierde studio album ‘Hungry’ uitgebracht. Het werd met de vaste bezetting en toetsenman Patrick Cuyvers opgenomen in de Fandango studio in Kerkom. Dirk Lekenne was de engineer, mixer en co-producer.

Naast Howlin’ Bill maken in The Burners ook Junior Jay (gitaar, b-vocs), Brother Jebediah Kupfernagel (bas, b-vocs) & Magic Frank (drums) deel uit van de line-up.

LIVE: De afsluiter mocht de laatste band wat extra elan op de wei brengen en, dat deden ze! Na de intro nam Howlin’ Bill, met de mondharmonica in de hand, plaats op zijn rode troon en opende na de instrumentale intro met de shuffle “Love and Money” gevolgd door “Walkin’ to My Baby”. Ze spelen het bijna op iedere show, dus vanavond ook hier, voor hen die te vroeg zijn heen gegaan “Gone too Soon”. Je kan er niet om hem heen, want dit is opnieuw blues met een grote K. Waar hebben we verder nog van genoten? Wat veel om te noemen, maar zeker van Magic Frank’s drumsolo tijdens “Pay Bo Diddley”, “16 Tons” en, spijtig het was het laatste nummer, “Nothing’s Gonna Be Alright”… én, uiteraard van de soms wat stoïcijnse Howlin’ Bill en zijn Burners, een muzikale bende, die bijlange nog lang niet uitgebrand is!...

Setlist: Intro: Come on in This House – Love and Money – Walkin’ to My Baby – Gone too Soon – Trouble – Don’t You Know – Don’t Answer the Door – Big Daddy’s Coming Home – Pay Bo Diddley – Walking Heart Attack – After All – 16 Tons – One Bad Stud – Nothing’s Gonna Be Alright – encore – Wrong Station

Wim de Vos aka “Howlin’ Bill” & The Burners eindigen op de eerste dag van Hookrock open air in schoonheid. We waren erbij, zoals de rest van deze eerste dag en morgen zullen we er ook zijn! Slaap goed lieve mensen en, morgen op tijd opstaan voor nog 7 bands op dag 2…

Eric Schuurmans

foto © Walter Wouters

meer foto © Walter Wouters